Na 2 dagen cachen zonder resultaat (omdat ik ze niet kon vinden) was dit een aangename verrassing. Het leverde mij wel een mooie zonsondergang op.
Met toeval stonden we vlakbij geparkeerd om de spulletjes van Joey naar zijn nieuwe huis te brengen. Ik stond wel aan de verkeerde kant van het blok huizen stiekem te doen bij de achtertuin tot groot ergernis van Alex die maar deed alsof hij me niet kende. Immers is een tuincache altijd wat gênant.
Eenmaal aan de andere kant van het huizenblok kon ik mooi mijn naam in het boekje schrijven. Met een smiley op mijn gezicht en een extra smiley op de kaart kon ik een sprintje terug trekken naar de auto.