Toch nog “even” fietsen:
We zaten ‘s morgen lekker wat te laptoppen maar rond de middag ging het bij mij toch wat kriebelen. Alex die nog last van zijn rug heeft wilde ik wel sparen dus zocht ik iets om te cachen met de auto. Ik had het helemaal uitgevogeld en liet het hem zien. Niet spectaculair, maar ik wilde toch iets doen. Hierop stelde hij voor dat hij iets zou gaan uitstippelen voor op de fiets.
Het kwam uit op een fietsroute naar ruim 1000 meter hoogte van 20 km lang. 6 kilometer moest er via asfalt geklommen worden om hoogte te bereiken, daarna wat kleine klimmetjes en vlakke MTB route om vervolgens alleen maar down hill te gaan. Oké de MTB klimmetjes vielen mij soms wat tegen na net iets te ver afgekoeld te zijn, maar eenmaal op het hoogte punt werd het weer dubbel en dwars beloond met een spectaculair uitzicht en een fantastische down hill!! Van technisch verticaal tot diagonaal asfalt naar diagonaal MTB pad en echt heel lang. Zo lang, dat mijn ledenmaten het op gingen geven (bovenbeen spieren en armen) en mijn gebit rammelde. Maar nogmaals, echt geweldig. Ik heb weer genoten van zijn route!!
Uiteraard waren we wel naar de kloten toen we terug kwamen, helemaal stuk!! Maar na een borrel een lekker stuk brie en een warme douche hadden we weer puf om voor het avondeten te zorgen. Een overheerlijke rosbief met stokbrood. Daarna heeft Alex zijn serie gekeken en ik liggen lezen.