Terug met de voetjes op aarde na onze trouwerij, we kijken terug op geweldige dagen en genieten nog na. De ring om onze vingers en mijn nieuwe achternaam zijn daar steeds opnieuw het bewijs van. Dus dat zijn de wittebroodsweken.
Nu hebben we even een weekend niks. Geen verplichtingen en geen feestjes. Ook lekker en samen zijn we vrij. Het is wel een koud en mistig weekend, vannacht heeft het gevroren en overdag is het rond 0 graden. Toch had ik even de kriebel om erop uit te gaan met de hond. De keuze was gevallen op het Noord AA, mooi en toch dichtbij. En er ligt een nieuwe cache. Dus het autootje gepakt, wandelschoenen aan en Ziva achterin.
Ik liep er helemaal alleen en het was toch wel berenkoud! Maar super mooi! De geocache had ik al snel in de smiezen, ik zag hem op afstand al hangen aan de boom. Erg makkelijk dus, dacht ik… Eenmaal daar aangekomen was het een vogelhuisje maar deze keer met een constructie en een puzzeltje.
Verrassend leuk!! Het pinnetje moest er met mijn koude handen uitgepeuterd worden, zodat er een gedeelte naar beneden kwam. Maar dit was het nog niet alles. Er moest ook nog een puzzeltje opgelost worden om het cijferslotje te openen. Echt heel mooi gemaakt!! Ik heb wel het thuisfront laten stapeltellen, mijn koude vingers lieten niet toe om dat ergens te noteren. Dus mijn man Alex (echt zo leuk om te zeggen 🙂 ) thuis bij de warme kachel even aan het werk gezet. En ja hoor, het slotje floepte open.
Mijn weg vervolgde ik verder meer naar achter van het Noord AA. Ik weet dat daar ook een cache lag, waar ik me al maanden geleden een ongeluk naar heb lopen zoeken. Ziva moest ik toen vast zetten, omdat er schaapjes rondliepen. Deze keer was er niets, geen mensen en geen schaapjes.
Ze kon hier stiekem wel even los, zodat ik rustig nog een poging kon wagen. De cache ligt bij het water vlak bij een vlonder met rooster. Wederom lag ik onderste boven op de vlonder, met dicht geritste jaszakken en gesloten tasjes, te zoeken naar de cache. Ooit hing ik eerder ondersteboven toen floepte mijn thermo beker in het water, gelukkig bleef deze drijven. Maar wel een leermomentje 🙂
Maar goed, nog steeds zag ik niks liggen. Op een afstandje maar eens bekijken en ja hoor, nu zag ik ineens een dopje in het gras verstopt! Daar was eindelijk het logrolletje. Vorige keer was het gras te hoog geweest om het te zien. Vandaag dus 2 op de teller en heerlijk genoten van het alleen zijn. Niets of niemand om mij heen kan soms zo lekker zijn…
