We hadden niks op de planning staan, dus we zijn de dag weer lekker begonnen met bakkie koffie, croissant en een beetje “klooien”. Ik zat al wel te kijken of we ‘s middags misschien weer wat konden gaan ondernemen, alleen ik had nog even geen idee wat. Uit de andere hoek van de tent (buiten was het nog fris) kwam ineens een spontaan idee. Samen zaten we blijkbaar tegelijkertijd iets uit te vogelen. Het idee was om met de auto gewoon rond te rijden en te gaan geocachen. Er liggen er hier ontzettend veel, maar heel lastig wandelend te bereiken. Voordat je uberhaubt bij een trail aan komt ben je al 4 kilometer verder. Dan moet je de trail ook nog gaan lopen en weer terug. Dus het werd de auto. Ziva kan dan ook mee en ook steeds mee als we een cache gaan oppikken. En daar gingen we weer, alle benodigde spullen achter in de auto en op weg naar de eerste. Verder zien we wel wat het ons brengt, we gaan gewoon lekker rond rijden. De eerste cache was een vervolg op een al eerder begonnen trail die we wandelend deden. Goed te doen, auto in en auto uit. Best lachen!
Helaas liep onze route dood en konden we niet verder met de auto. Dus weer terug en een stuk door Die heen om verder te tuffen. Het doel werd om richting Croix de Justin te gaan die op 1000 meter hoogte ligt, maar dan via de auto route. Van de week hadden we deze al wandelend gedaan. Via de hobbelige weg en een hoop haarspeldbochten gingen we naar boven, de ene cache na de andere. De ene was makkelijker te vinden dan de andere.
Op zo’n 800 meter hoogte lagen weer 2 caches, de ene langs de weg net als de vorige. De andere moesten we een smal wandelpad voor op. Gezien het begin van het wandelpad leek het ons verstandig om Ziva in ieder geval haar tuig om te doen met haar stevige riem. Mocht het gebeuren dat ze ergens vanaf dreigt te vallen, dan bungelt ze in ieder geval aan haar harnas. We vervolgde met ons drieen het pad naar boven, het werd steeds steiler en steeds rotsachtiger. Hier en daar moest je echt geen misstap maken, dus Ziva was in handen van de sterke baas. Op een stuk moest Ziva echt geholpen worden omhoog te komen.
Aan haar handvat van haar tuig hebben we haar naar boven gehesen. Maar we waren er nog niet, we stonden met ons neus tegen een enorme rotswand en konden niet verder. Naar rechts was echt niks, naar links werd het klauteren. En dat met nog 10 meter op de teller naar de cache. Ik hing al half tegen de schuine kant aan maar kon niks vinden.
Alex was al uit zicht en ook op verkenning uitgegaan en toch naar rechts gegaan waar alleen nog maar klauteren de enige optie was.
Het was een bijna steile wand van 10 meter hoog die heel voorzichtig beklommen moest worden met handen en voeten. GEEN misstap maken, dat kon wel eens fataal aflopen. Ziva hebben we aan een boom moeten zetten, zij moest op ons gaan wachten. Voor haar was het onmogelijk om mee te gaan.
Daar gingen we dan! Dit kwam behoorlijk in de buurt van wandje klimmen maar dan zonder tuig. Echt ontzettend stoer!! De euforie was enorm!! Dit was echt geweldig!!
Alex was al boven en ik kwam er vlak achteraan.
Ik stak mijn hoofd boven de rotswand uit en stapte erboven op. Wat ik daar zag, zal ik nooit vergeten. Ik ben niet echt snel een “emo trutje”, maar de tranen sprongen toch wel in mijn ogen. WAT EEN UITZICHT!!! Werkelijk rondom kon je heel ver kijken, het hele dal was te zien maar dan bijna 380 graden rond.
Het weer was prachtig dus ontzettend helder. Op het moment dat ik er bovenop stapte was het net of ik een moment vrij in de lucht hing, het oppervlak waar we op stonden was niet heel groot. Het uitzicht en de manier hoe we er moesten komen gaf zo’n enorme kick, zoveel adrenaline. Ik zal het nooit echt kunnen verwoorden en de foto’s zullen het nooit kunnen overbrengen, en toch heb ik een poging gedaan om het te delen met jullie. Maar daar stonden we dan, samen boven op de Pic de Beauvoisin, 800 meter boven het dal uit op een rots van een paar vierkante meter, te genieten!
Ik vergat bijna mijn cache te zoeken! Overigens was die ook niet zo gemakkelijk te vinden, daar moesten ook nog wel wat capriolen voor uitgehaald worden om er te komen.
Maar, ik mocht ‘m loggen. Ik mocht mijn naam vol trots in het logboekje schrijven. Een geocache die er al 2 jaar ligt en maar 14 keer gelogd is door alleen maar Fransen. Ik heb dus een smiley op dit ontzettend mooie punt van onze vakantie mogen zetten…
Voor de geocachers onder ons, hieronder de link van de geocache:
https://www.geocaching.com/geocache/GC64QH6_nid-de-vautours-fauve-ou-pic-de-beauvoisin