Van de week wilde we al naar Croix de Justin, dit ging alleen niet helemaal goed. Ietwat verkeerd gelopen… Maar vandaag zouden we het dan wel gaan doen. Wederom met water, heeeeel veeeeeel water, wandelkoekjes en goede moed gingen wij op pad. Ziva lieten we weer lekker thuis, want met klimmetjes en 30 graden is dat niks voor haar. Ze is beter af in de tent in de schaduw met een emmer water en haar kleedje.
Daar gingen we dan, gelijk vanuit de camping het pad af en het juiste pad op.
Maar mijn hemel, wat begon dat steil!!! Niet een beetje omhoog, maar gewoon serieus klimmen zeg maar. Onze harten zaten in onze keel, onze hoofden bonsde aan alle kanten en onze bovenbenen begonnen al met verzuren. Moesten we op deze manier de berg op om een hoogteverschil van 500 meter te overbruggen?? Immers moesten we naar 1000 meter. En dat met een conditie van een dooie. Maar goed, toch maar doorzetten en niet gelijk opgeven. Gelukkig hadden we een Nederlandse tegenligger, die wist te vertellen dat de rest redelijk vlak was.
Dat gaf ons nieuwe hoop. Oke, hij had wel gelijk het was minder steil. Maar oh zo steil genoeg! Alex had het helemaal zwaar, hij moet iets meer kilootjes mee naar boven nemen dan ik en zijn conditie ligt iets lager. Maar des te meer petje af hoor!! Hijgend kachelde hij achter mij aan en later hoorde ik dat alles echt zeer deed. Dan ben ik helemaal trots op hem!
Na ruim 3 uur lopen en de nodige tussen pauzes hadden we er 6 kilometer op zitten en zagen wij in de verte het kruis staan. Er leek geen eind aan te komen. Daar liepen we dan de laatste meters in de bloedhitte. Maar het einde was nu toch echt in zicht.
Maar we werden dubbel en dwars beloond!! Het uitzicht mocht er wezen, het was werkelijk prachtig!! Echt een schitterend uitzicht over het dal Die met haar bergen en daarachter uitzicht op de Alpen.
Het was afzien, voor ons beide en te zien aan onze gezichten. Maar dit maakte werkelijk alles goed!! Alex liep er heerlijk rond met zijn fototoestel en schoot de mooiste plaatjes. Ik had uiteraard een geocache op het oog om een mooie smiley te bemachtigen op 1000 meter hoogte. Ook dat is een nieuw record.
Maar we moesten ook weer naar beneden en snel ook want de zon brandde daar boven behoorlijk en er was amper schaduw. Zo begonnen we moedig aan onze afdaling. Het eerste stuk ging perfect en liep lekker weg, dit was een stukje auto pad. Maar eenmaal van het doorgaande pad af het wandelpad weer op was het nog een flinke kluif, vooral voor Alex. Met verbazing hebben we bekeken hoe steil het eigenlijk omhoog was gegaan, daar hadden we werkelijk geen idee van. De benen van Alex “deden het niet meer” en mijn tenen zaten aan de achterkant van mijn voeten. Dat viel nog best tegen. Maar de gehele afdaling ging wel degelijk sneller dan omhoog. Het allerlaatste stuk was echt behoorlijk, dit was het hele steile beginstuk. Alles ging protesteren! Het waren ook echt de laatste loodjes, helemaal toen de camping in zicht kwam. We waren helemaal op en konden geen pap meer zeggen en ik had barstende hoofdpijn (zoals ik vaker heb na het sporten).
Het was half 7 en ik stelde voor om gewoon heel even een half uurtje op het luchtbed te gaan liggen en even te dutten met de wekker op een half uurtje. Erg he, hihi, maar het was wel ff lekker! Daarna is Alex lekker de spareribs op de Cadac gaan grillen, deze hebben we heerlijk opgepeuzeld. We werden weer een beetje mens! Al met al, het was een zware dag maar ook erg mooi!! Ik vind dat we best trots mogen zijn!!